Drużyna Asów po latach - rozdział VIII NOWY! 14.04!

anemone

No ja już też nie mogę się doczekać i proszę o ciąg dalszy Very Happy

AngusWspaniały

o tak, kocham to!
Jak mutti mogła chcieć wysłać Gee do Londynu!? I ten koniec był taki wzruszający...

Rosie

kurczę, a tu nowego rozdziału ani widu ani słychu :p

Poppy

Ge mówiła że weny brak :<

Rosie

uuu, jak dopada brak weny to niedobrze Very Happy

a co się robi, żeby wena wrócila? trza jakoś Gee pomóc, żeby nas uraczyła kolejnym rozdziałem :p

Poppy

kupimy jej czitosy serowe Very Happy

smród ją otrzeźwi Very Happy

Rosie

hahaha, dokładnie, smród sera z czitosów da jej do myślenia i w ogóle rozbudzi w niej duszę pisarki, czy coś xD

anemone

Ehh a już myślałam że pojawił się nowy fragment :/

Rosie

no właśnie się nie pojawił, a my tu czekamy i czekamy... i czekamy, czekamy... czekamy Razz

widzisz, Gee, wciągnęłaś nas w swój magiczny świat opowiadania i teraz nie dajemy Ci spokoju :p

anemone

Taa ile można czekać.

Rosie

musimy być cierpliwe, wena nie przychodzi tak łatwo

Georgia

uhh... Sory.
Tłumaczyłam i tak jakoś wyszło...
Nie mam weny, zupełnie. Postaram się w weekend coś spłodzić ale ... nie sadzę. Zależy od wielu rzeczy...
Sad

AngusWspaniały

Nie martw się, ja jestem jak zwiędła róża od dzisiejszego popołudnia. Nie pośpieszam cię, najlepsza na wenę jest czekolada mleczna z migdałami carte dor

Georgia

Mogę jedynie przeprosić za taką zwołkę i obiecać, że kolejny rozdział pojawi się najdalej w sobotę.
Aha... w od znaku * do * dzieje się scena nie tego, więc jak ktoś nie lubi niech nie czyta. Chociaż nic tam nie ma ale jednak ostrzegam.
A tymaczasem:

Rozdział ósmy:

Buty na obcasie czy płaskie?
Nie, bez żartów – oczywiście obcasy. Ale które? Przynoszące szczęście czarne szpilki z fioletowymi wstawkami czy po prostu czerwone?
Ale… chyba te dywagacje powinnam zacząć od wybrania ubrań.
Sukienka, spódnica czy spodnie?
Krótka, czarna mini. Nie elegancka, ale jednocześnie nie sportowa. I podkreśla moje nogi. Wiecie, nie w sposób „Ej ty, kolo! Spójrz na te dwa cudeńka!” tylko w ten lepszy, normalny sposób.
Oh, zamknij się mózgu.
Jezu, brzmię całkowicie jak nastolatka.
Ale wracając – którą bluzkę? Ta czerwona, z dekoltem w serek powinna pasować do spódnicy. Nie jest tylko pewna czy te rękawy do łokcia będą dobrze wyglądać. Ale z drugiej strony – wtedy mam rozwiązany problem z butami. Czerwone będą lepiej wyglądać, bo fioletowe wstawki będą się gryźć. Ale znów z trzeciej strony, nie za dużo czerwieni? Nie chcę wyglądać jak prostytutka…
O, mam. Przewiążę się w pasie czarnym paskiem, specjalnie do tego przeznaczonym. I ubiorę ten złoty zestaw kolczyki + łańcuszek!
O nie, fuj. Wyglądam jak choinka, stojąca rok w kącie.
Lepiej bez biżuterii.
Ale teraz wyglądam jakbym zapomniała się uczesać. Dziwne trochę.
A może srebrny zestaw?
Rzuciłam się do szuflady z dodatkami i szybko odnalazłam potrzebne rzeczy. Ubrałam i z ulgą zdecydowałam, że wreszcie wyglądam w miarę dobrze.
Buty wybrałam te czerwone.
Makijaż zrobiłam już wcześniej, więc teoretycznie byłam już gotowa do wyjścia. Teoretycznie – bo te poszukiwania ubrań strasznie mnie zmęczyły i zrobiłam się głodna. I nie przeszkadzałoby mi to gdyby nie mój strasznie głośno burczący brzuch.
Poszłam do kuchni i zjadłam paczkę nadziewanych ciasteczek. Pyyyyyycha.
Chwyciłam torebkę, upewniłam się, że mam wszystko i wyszłam. Ruszyłam wprost do samochodu, bo przez te ciasteczka prawie byłam spóźniona.
Na szczęście dojechanie na miejsce nie zajęło mi dużo czasu. Chyba dzisiaj Londyn postanowił pójść mi na rękę.
Skręciłam w odpowiedni zjazd, zaparkowałam i szybko – na tyle szybko na ile pozwoliły mi buty – ruszyłam do wejścia. Bardzo łatwo odnalazłam stolik, przy którym siedział.
Zobaczył mnie i wstał.
- Georgia.
- Robbie.
Dziwne przywitanie. Zaczęłam czuć się nieswojo.
Kulturalnie odsunął dla mnie krzesło, a gdy usiadłam to je przysunął.

* * *
Drzwi z hukiem uderzają o ścianę. Mężczyzna popycha trzymaną na rękach kobietę w stronę ściany, jednocześnie zamykając nogą drzwi. Cały czas całuje dziewczyną po szyi. Kieruje ich do sypialni, po drodze ściągając sobie i jej, buty.
- Na lewo – szepce kobieta.
Chłopak dociera do odpowiedniego pokoju. Stawia kobietę na ziemi i niemalże z czcią ściąga jej czerwoną bluzkę. Ona nie pozostaje dłużna – szarpie za guziki jego koszuli. Po chwili jego ręce wędrują do ramiączek stanika. Zsuwa je z ramion, i zaraz sięga do zapięcia tej części bielizny. Dziewczyna drży. Mężczyzna podnosi i delikatnie rzucą ją na łóżko, jednocześnie pozbywając się reszty ubrań jakie ma na sobie. To samo czyni z nią.
W pokoju panuje głucha cisza przerywana głośnymi oddechami kochanków. Po chwili gaśnie światło i to co się dzieje potem zostaje owiane słodką tajemnicą….
* * *
Ważny telefon z pracy, przepraszam. Odezwę się
R.
Tylko tyle zastałam po przebudzeniu się. Albo AŻ tyle. Jedyny dowód na to, że to wszystko to nie był wymysł mojej chorej wyobraźni. Jedyna rzecz, która mi została po wczorajszej nocy.
„Odezwę się”, czyli to cholerne „nara”. A myślałam, że już nigdy mnie to nie spotka…
Chyba mogę oficjalnie powitać dawną Georgię Nicolson.